HSP Zoektocht - Deel 2: De Rode Draad

HSP was de rode draad door mijn jonge leven, net zoals de rode trein die juf Martine telkens in mijn rapport schreef in het eerste leerjaar. Ik verlangde naar een groene trein, een teken van rust, maar steeds opnieuw kleurde die trein rood in mijn rapporten. Juf Martine schreef in mijn rapporten dat ik te intens was, te dramatisch. Ik huilde te snel. Mensen zeiden dat ik het bloed vanonder hun nagels haalde, vooral degenen die het dichtst bij me stonden. Dit werd alleen maar erger tijdens de moeilijke periode waarin de ziekte van onze dochter centraal stond. De frustraties tussen mij en mijn toenmalige partner namen toe, en elke poging om elkaar te begrijpen, leek te falen. Aan de buitenkant hield ik alles bij elkaar, maar vanbinnen woedde een storm. Na weken van schijnbare kalmte ontplofte ik, en hij kreeg de volle laag.

Nu begrijp ik dat ik sneller had moeten ingrijpen, eerder had moeten erkennen wat er werkelijk speelde. Maar ik wilde zó graag de perfecte moeder zijn, een soort "Mega Mindy" die alles aankon, dat ik ver voorbij mijn grenzen ging. Altijd weer dat rood, dat allesoverheersende kleurtje dat door mijn leven liep. De ruzies gingen over domme dingen, maar ondertussen leefden we ziekenhuis in, ziekenhuis uit, en probeerde ik mijn studie af te maken. Ik wilde zorgen voor beide dochters, maar faalde telkens weer en ontplofte opnieuw.

De druk werd te groot. Ik had geen ruimte meer om te praten over wat er binnenin mij speelde: de frustraties, het verdriet, de onmacht over Kaitlins ziekteproces. Mijn partner slikte mijn uitbarstingen, keer op keer, zonder te weten wat er precies aan de hand was. Zelf had ik geen idee hoe ik moest omgaan met mijn angstaanvallen en mijn constante huilbuien. Toch bleef ik doorgaan. Aislin, onze oudste, voelde vaak aan wanneer ik het moeilijk had en kwam me dan een knuffel geven. Maar ik kon het niet ontvangen, ik had mezelf afgesloten. Ik had een masker opgezet en leefde in een bunker van ondoordringbare muren.

Die muren hielden me gevangen, en uiteindelijk kon mijn toenmalige partner er niet meer bij. Onze relatie stopte, en hoewel het een pijnlijk besluit was, wist ik dat het nodig was. Ik voelde me onbegrepen en verlangde naar iets wat ik zelf nog niet kon benoemen: het begrijpen van mezelf. We waren nog jong, beiden in de twintig, en de last die we droegen was te zwaar. Achteraf weet ik dat ik hem vaak op de kast joeg met mijn "gedoe," maar dat gedoe was een deel van wie ik ben. Toch voelde ik steeds sterker dat ik dat deel van mezelf niet mocht laten zien, uit angst dat ik een monster zou zijn. Dus ging ik door, steeds maar door.

Kaitlin werd uiteindelijk opgenomen in het Zeepreventorium in De Haan. Mijn kleine, vrolijke meisje van twee jaar werd van me weggerukt. De dag dat we haar moesten wegbrengen, brak mijn hart in duizend stukken. Maar ik liet het niet zien, want Aislin zat op de achterbank. Ondanks alles deden mijn ex-partner en ik alles samen voor de kinderen. Wat ons als partners uit elkaar had gedreven, maakte ons als ouders juist een ijzersterk team. We beloofden elkaar dat, wat er ook zou gebeuren, alles om de kinderen zou draaien. Tot op de dag van vandaag is hij en zijn partner nog steeds een van de belangrijkste mensen in mijn leven—niet als partner, maar wel als mijn partners in crime. Samen navigeren we het ouderschap van onze twee puberdochters.

Als ik terugkijk, zie ik de fouten die ik maakte, deels door mijn gevoeligheid, deels door mijn pogingen om anderen te laten begrijpen wat er in mij omging. Ik probeerde mijn eigen "rode kleur" te verbergen en bleef maar doorgaan, totdat mijn lichaam op een gegeven moment stopte. Kort nadat Kaitlin bijna naar huis mocht komen, begon ik aan een nieuwe baan bij in het hartcentrum van AZ Nikolaas. De combinatie van alles werd te veel, en ik staarde een week lang naar de muur, mezelf afvragend: "Kan ik dit blijven doen? Kan ik dit mezelf blijven aandoen, en de mensen om me heen?"

Dat was het moment dat ik besefte dat er iets moest veranderen.Ik begon naar een psycholoog te gaan en medicatie in te nemen. Antidepressiva, godverdomme, ik was toen nog maar 25 jaar, maar ik moest door, ik wou blijven voortgaan. De sessies bij de psycholoog boden me weinig. Ik vertelde mijn verhaal, keer op keer, maar als HSP-persoonlijkheid doet dat niet veel. Het vertellen van je verhaal is één ding, maar je wilt dieper graven, je wilt begrijpen waarom je zo reageert, waar het vandaan komt.

Het was tijdens die periode dat ik voor het eerst op de site van HSP Vlaanderen terechtkwam. Uit nieuwsgierigheid deed ik een test. Maar het begrip "HSP" was voor mij toen nog een raadsel, een onbekend terrein. Ik zag het beest dat binnenin mij woedde niet als een hoogsensitieve eigenschap, maar als een monster. Want zo voelde het, ik was anders dan iedereen om me heen, en dat maakte me bang.

HSP beïnvloedt immers hoe je reageert op stress. Voor iemand met een HSP-persoonlijkheid is het essentieel om te herkennen wanneer je in het rood zit en wanneer je in het groen zit. Aan de hand van je prikkelniveau stap voor stap kijken wat je nodig hebt om beter met die stress om te gaan. Ik had dit zelf graag veel eerder geweten. Dan had ik misschien kunnen voorkomen dat ik steeds uitbarstte en daarna weer de brokken moest lijmen. Ik had dan beter aan mijn omgeving kunnen aangeven wat ik nodig had, voordat ik hen de volle laag gaf. Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt en dat het je helpt om ook op pad te gaan met je eigen gevoeligheid.

**To be continued...**