Blog: Mijn Zoektocht als Hooggevoelig Persoon (HSP) - Deel 1

Aura Fonteyne

Als kind werd ik vaak als een "drama queen" bestempeld. Ik had het moeilijk met het tonen en verwerken van mijn verdriet, en mijn emoties werden vaak gezien als te intens. Was ik verdrietig, dan moest ik weg, en als ik blij was, dan voelde ik dat in elke vezel van mijn lijf. Dit leidde tot problemen op school. Terwijl anderen zich bezighielden met lezen, schrijven, en rekenen, was ik vooral bezig met de emoties van de mensen om me heen. Ik voelde alles—wat anderen dachten en voelden, en ik paste me onbewust aan om iedereen tevreden te houden. Dit werd mijn overlevingsstrategie.

Ik herinner me nog goed het moment waarop ik besloot dat niemand nog zou mogen zien wat er met mij aan de hand was. In het vijfde leerjaar zette ik mijn masker op. Vanaf dat moment zou ik alleen nog maar lachen. Niemand kon mij immers echt begrijpen. Ik voelde me een monster, en als niemand kon snappen waarom ik me zo gedroeg, dan was het beter om alles te verstoppen en niemand meer toe te laten in mijn wereld.

Mijn papa speelde hierin een rol die het voor mij nog moeilijker maakte. Hij stelde mijn loyaliteit extreem op de proef en duwde me vaak in situaties die niet nodig waren. Dit besef kwam pas later, op mijn dertigste. Wat hij precies heeft gedaan, maakt uiteindelijk niet meer uit, maar het heeft wel bijgedragen aan mijn gevoel dat er iets mis was met mij. Hij versterkte het gevoel dat ik ‘niet normaal’ was. Dit zorgde ervoor dat ik mijn rol als "kameleon" nog meer omarmde, terwijl mijn innerlijke verdriet alleen maar groeide. Maar dat verdriet bleef verborgen achter gesloten deuren—de deuren van mijn innerlijke bunker. Slechts weinigen kregen ooit nog de kans om daar binnen te komen.

Ik had moeite met zelfvertrouwen. In mijn pogingen om iedereen gelukkig te maken, verloor ik mezelf. Mijn mama vertelt vaak het verhaal van kleine Aura, vijf jaar oud, die weigert om kousenbroeken te dragen—zelfs in de winter, met mijn blote benen. Die kousenbroeken haatte ik toen, en ik haat ze nu nog steeds! Thuis kon ik mijn emoties echter niet altijd in bedwang houden, en dat leidde tot woede-uitbarstingen. Ik voelde altijd dat ik niet goed genoeg was en dat ik beter moest doen.

Toen ik in mijn puberteit kwam, verloor ik mijn eigen identiteit volledig. Ik liet iedereen de controle over mijn leven overnemen, als passagier op mijn eigen bus. Het enige dat voor mij belangrijk was, was anderen gelukkig maken, maar dit kostte me meer energie dan ik besefte. Regelmatig voelde ik me overweldigd en liep ik weg. Ondanks dat mensen mij vaak een drama queen vonden, had ik altijd veel vrienden. Ik voelde hun pijn en gaf ongevraagd advies dat vaak hielp, maar deze onzichtbare last maakte me extreem moe en uitgeput.

Mijn zoektocht naar wat er 'mis' met mij was, begon met angstaanvallen en momenten van extreme onzekerheid. Ik voelde me overmand door verdriet en wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Op mijn 18e veranderde alles toen ik zwanger werd van mijn eerste dochter, Aislin. Zij werd mijn drijfveer. Toen ik haar voor het eerst zag, met haar perfecte gezichtje en kleine handjes die mijn vingers vastgrepen, wist ik dat ik beter moest doen—voor haar.

Aislin was geen gemakkelijke baby. Ze had last van harde geluiden, werd zenuwachtig als ik dat was, en slapen was vaak een strijd. Maar ik moest sterk blijven; ik was haar mama. Voor haar ging ik op zoek naar antwoorden en begon ik mezelf beter te leren kennen. Het was een zware weg. Ik ging van psycholoog naar psycholoog, probeerde medicatie, maar voelde me vastzitten in een cirkel. Ik bleef me afvragen: “Wat is er mis met mij?”

Toen werd mijn tweede dochter geboren, en zij was vaak ziek. We brachten veel tijd door in ziekenhuizen. Ondertussen groeide Aislin op tot een zorgzaam meisje, bijna alsof ze aanvoelde dat ze voor mij moest zorgen.

Dit is een verhaal dat nog niet af is. Een zoektocht die ik nog steeds maak, met vallen en opstaan, maar één die me dichter bij mijn ware zelf brengt. Mijn verhaal is er eentje van zelfacceptatie, groei, en het vinden van balans in een wereld vol prikkels.

**To be continued...**

Dank je voor het lezen van Deel 1 van mijn verhaal. Dit is slechts het begin, en ik hoop dat ik anderen kan helpen die zichzelf herkennen in mijn zoektocht.

---

Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn, Laat het maar merken, dan maar niet de sterkste (waterdicht, Hannah Mae) Wil je meer informatie over hsp, Kijk zeker eens op de website van https://www.hspvlaanderen.be/nl.